Sposób na wiszące u nogi dziecko

Małe dziecko jest stworzeniem egocentrycznym, długo jeszcze takie będzie więc się przyzwyczaj. Tak nas natura stworzyła, że aby przetrwać, trzeba głośno komunikować swoje potrzeby. Jedną z głównych potrzeb dziecka jest poczucie bezpieczeństwa, którą zaspokaja będąc blisko w kontakcie z mamą i tatą.

Zgadzam się, że ta potrzeba i jej zaspakajanie jest bardzo potrzebne do prawidłowego rozwoju psychicznego dziecka. Czasami jednak maluch ma ją tak dużą (bądź tak już sobie „wychował” rodziców), że domaga się jej ustawicznie. Nie jest to sytuacja zdrowa dla żadnej ze stron. Rodzice ciepią, bo nie mają chwili dla siebie – rodzi to frustrację i czasami doprowadza do złości na dziecko. Dziecko cierpi, bo nie dostaje tego czego się domaga, lub nie dostaje tego w takiej ilości jak by chciało.

Na pewno nie raz i nie dwa, Twój maluch wisiał na Tobie dopraszając się wszystkimi możliwymi odgłosami Twojej uwagi. Jeśli myślisz, że tylko Twoje dziecko to robi, to nie martw się. Wszystkie dzieci to robią. Moje też to robiły. Sąsiedzi cierpieli, mój kręgosłup cierpiał, moje uszy więdły, i wydawać by się mogło, że te żałosne wynurzające się z głębi twego dziecka odgłosy też świadczą o tym że ono cierpi. I to tak bardzo! Zawodzi jakby się świat miał skończyć.

Doprowadza Cię to do skraju cierpliwości?

Nic tylko zmienić dres na spodnie z paskiem, bo co chwila lądują na podłodze razem z uczepionym do nich dzieckiem. Jak się to zdarzy w domu to pół biedy, gorzej zaświecić własnymi majtasami na osiedlowym placu zabaw. Uroki macierzyństwa. Nie martw się. Z doświadczenia wiem (i z kilku przeczytanych książek oraz dwudziestu lat pracy z trudnymi dziećmi), że dziecko nie cierpi. Na pewno nie w sensie fizycznym.

Nie ma w tej sytuacji idealnego rozwiązania. Każde dziecko jest inne. Ma inny próg wrażliwości, innych rodziców (bardziej lub mniej wrażliwych na jego potrzeby). Podejdźcie do tej sytuacji ze spokojem i wachlarzem sprawdzonych rad i sposobów na „wiszące u nogi dziecko”.

Poniżej kilka pedagogicznych rad i genialny sprawdzony na własnych dzieciach sposób na minimum kilka minut spokoju.

Zawsze, ale to zawsze reaguj na płacz, zawodzenie, sytuację stresową lub każdą inną trudną dla dziecka.

• Po pierwsze – spokój Cię uratuje. Czasami już to, że dziecko widzi minę rodzica „spoko luz nic się nie stało” to odpuszcza dalszych lamentów.
• Po drugie – podejdź i przytul. Uspokój głosem. Weź na ręce – jeśli jest taka konieczność, ale gdy widzisz, że dziecko się uspokaja – odłóż, postaw na nogi. Bądź jeszcze chwilę w zasięgu jego wzroku, żeby nie czuło się opuszczone.
• Po trzecie – nie zadawaj „głupich” pytań typu? Dlaczego płaczesz? Po co to zrobiłeś? Dziecko w większości wypadków nie wie dlaczego płacze, a już na pewno nie będzie w stanie o tym opowiedzieć kiedy płacze.
• Nie przenoś winy na dziecko: A mówiłem? I kto jest teraz mądrzejszy? Nic tylko jęczysz i jęczysz! No i czego znowu chcesz? Teraz płacz, bo mnie nie posłuchałeś! Takie komunikaty niszczą w dziecku poczucie własnej wartości, a budowanie swojego poczucia wartości na krzywdzie dziecka jest naprawdę słabe.

Magiczna szuflada – patent, który działa od ok. 8 miesiąca do końca przedszkola, a nawet dłużej, jeśli rodzice się postarają.

Co nam będzie potrzebne?:

• Pusta Szuflada dolna dla dziecka, które jeszcze się nie spionizowało, mogą być wyższe dla dzieci starszych.
• Zabezpieczenie przed przycięciem sobie paluszków dla dzieci młodszych.
• Dużo wyobraźni i kreatywności.

Jak to działa?

Opróżniacie na stałe najniższą szufladę w szafkach kuchennych lub komodzie – tam gdzie wam najbardziej pasuje. Do szuflady każdego wieczora wkładacie jakieś rzeczy, którymi na co dzień dziecko się nie bawi. Czasami mogą to być jego zabawki, o których zapomniał, lub których jeszcze nie widział (to wtedy kiedy zabraknie Wam kreatywności). Rano maluchowi pokazujecie magiczną szufladę. Dla malucha ok. 8 m-cy – musimy sprawdzić czy sobie poradzi sam z jej wysunięciem i czy jest w stanie sam się do niej przemieścić. Jeśli jeszcze nie czworakuje to szufladę zamieńcie na magiczne tekturowe pudełko. Zobaczycie, że następnego dnia po inauguracji szuflady pierwsze co zrobi Wasza pociecha to do niej zajrzy. Musicie tylko ustalić zasady i się ich trzymać. Jeśli raz pozwoliliście dziecku na jej eksplorowanie – to nie zmieniajcie tego. Dzieci lubią jak rodzice dotrzymują słowa, rodzice jeszcze bardziej jak to robią dzieci. W rodzicielstwie reguła wzajemności działa, aż za bardzo wyraźnie.

Niech ta szuflada będzie takim Waszym rytuałem. Wy wieczorem kiedy dzieci śpią myślicie co by tu do niej włożyć, a dzieci rano odwdzięczają się Wam chwilą spokoju i kreatywną zabawą.

Jakie rzeczy możecie wkładać do szuflady?

Spinacze

Najlepiej nowe i bez części metalowych, takie odlane w całości z plastyku i na tyle duże aby nie było najmniejszych szans na ich połknięcie – tu rozmiar ma kolosalne znaczenie. Dla ciekawskich polecam wygooglować sobie co może połknąć małe dziecko. Musimy mieć 100% pewność, że zabawka nie będzie połknięta!!!

Czasami nie wystarczy samo włożenie tam rzeczy. Mało ciekawe dzieci, mogą nie być zainteresowane. Wtedy trzeba dziecku pokazać, co z takimi spinaczami można robić. Np. poprzypinać je do części garderoby dziecka. Maluch 8 m-cy powinien już sami umieć je zdjąć – co świetnie kształtuje chwyt szczypcowy. Starsze mogą już same przypinać spinacze do różnych rzeczy i osób😁. Mogą zrobić koronę garnkowi, albo przypinając do paska kartonu spinacze. Przedszkolakom można zaproponować, aby znalazł określoną liczbę spinaczy poprzypinaną w różnych częściach domu. Przynajmniej 15 minut macie z głowy.

Słomki

Tylko nie trzy, ale 133 – dla dzieci duża ilość to więcej kreatywności. Co zrobić można z trzech słomek? A z 133 to można zbudować tor dla samochodów albo pograć w bierki. Można zrobić zabawę w dmuchanie przez słomkę w wodę z mydłem, żeby zrobić pianę. Maluchom sprawi frajdę już samo grzebanie w słomkach i łamanie. Wkładanie ich do garnka i wyjmowanie.

Łyżki i niewielkie przedmioty

Dla starszych dzieci, które już nie wkładają do buzi czego popadnie to może być groch, fasola, kasza, ryż. Dla maluszków drewniane łyżki i np. plastykowe większe literki. Grzebanie w literkach łyżką to mega frajda! Nakładanie na łyżkę, przekładanie z szuflady do garnka lub na podłogę świetnie kształtuje koordynację wzrokowo – ruchową, uczy cierpliwości i kształtuje chwyt cylindryczny i trójpalczasty. Starsze dzieci mogą przesypywać z naczynia do naczynia ryż czy groch, przekładać łyżką, gotować fasolową zupę, liczyć fasolki, bawić się w sklep itd.

Plastykowe puste butelki

Dla mojego dziecka to już wystarczyło żeby go zająć na co najmniej 30 minut – rzucał butelkami po pokoju i czworakował za nimi i znowu rzucał i tak w kółko. Dla bardziej wymagających – do butelek wsypcie kaszę, piasek, żwirek dla kota, co Wam przyjdzie do głowy. Może być też woda. Koniecznie zabezpieczcie zakrętkę przed odkręceniem taśmą klejącą lub przyklejcie na amen. Starszym dzieciom wytłumaczcie, że zawartość nie jest do jedzenia i picia. Butelkami można bawić się w kręgle, grać jak na perkusji, potrząsać i słuchać jak gra. Wierzcie mi dzieci znajdą milion zastosowań

Papier toaletowy

Pół godziny czasu dla Ciebie. Nie przesadzam. Poświęć trzy rolki. Włóż do szuflady. Maluch będzie zachwycony – od czasu do czasu pilnuj tyko żeby nie zjadał – jak połknie mały kawałek – nie przejmuj się – nic mu nie będzie. Starsze dzieci mogą się bawić w wyznaczanie drogi do skarbu, chodzenie po wąskiej kładce, zawijanie mumii. Mumią może być lalka czy miś. U nas mumią był tata😀.

Balony

Takie nienadmuchane, nadmuchane tylko trochę i trochę bardziej – byle się do szuflady zmieściły. Dla maluszków wybierz takie lepszej jakości grube, żeby nie pękły. Maluszki będą miały frajdę z wkładania ich do buzi i żucia, międlenia paluszkami tych mało napompowanych i czworakowania za tymi, które uciekają. To świetnie kształtuje czucie orofacjalne, głębokie i stymuluje do czworakowania leniuszki.

Włóczki, motki, wełna, tasiemki

Rozwijanie ich i rzucanie po pokoju to była ulubiona zabawa moich dzieci. Fakt, bałaganu było przy tym co nie miara, ale spokoju też trochę. Równowaga w przyrodzie zachowanaJ. Dla tych którzy mają dwójkę dzieci jedno młodsze drugie starsze, to świetna opcja, młodsze rozwija i robi rozpierduchę, starsze zawija w kłębek i kształtuje koordynację wzrokowo – ruchową. Można też dla starszaka zrobić tor przeszkód z włóczki zamotanej na nogach krzeseł i stołu – taki laserowy tor przeszkód – mega frajda dla dzieci nadruchliwych. Młodsze też będą zafascynowane nową przestrzenią.

Pudełka w pudełkach

To cieszy nawet dorosłych, a co dopiero dzieci! Im więcej pudełek tym lepiej. W środku dla starszaków ukryj malutki skarb – coś z czego dziecko się ucieszy. Zachęć go do zrobienia pudełkowego skarbu dla kolegi, koleżanki lub mamy/taty. Młodszym dzieciom samo wyjmowanie pudełek z pudełek zrobi tyle frajdy, że pokochacie tekturowe pudełka JJJ.

Łańcuchy choinkowe

Dla młodszych dzieci wybierzcie takie, które będą bezpieczne, starsze dzieci docenią Waszą kreatywność dekorowania wiosną mieszkania łańcuchami – a potem zróbcie wyścigi kto szybciej znajdzie wszystkie łańcuchy. Młodszym dzieciom nie trzeba wyjaśniać jak mają się nimi bawić😁.

Mam nadzieję, że Was zainspirowałam do działania i wypróbujecie ten sposób u siebie i podzielicie się z nim ze znajomymi. Niech dobra wiedza terapeutyczna krąży po Internecie!

Podzielcie się swoimi pomysłami w komentarzach co jeszcze można włożyć do szuflady żeby mieć kilka minut spokoju.

Trzymajcie się i niech spokój będzie z Wami!

Pozdrawiam cieplutko Ewa

Z cyklu wyprawka okiem fizjoterapeutki

Pierwsze łóżeczko dla dziecka to zakup, o którym myślimy zapewne najczęściej kompletując wyprawkę. No bo nasz maluch musi gdzieś spać. A przynajmniej w założeniu powinien mieć swoje miejsce do życia na ziemi. W łóżeczku spędzi dużą część dnia. Miejsce powinno być tylko jego, przesiąknąć jego zapachem, by czuło się w nim bezpiecznie. To jego pierwszy mały kącik na świecie. Może się Wam to wydawać jakieś wydumane. Jednak z punktu widzenia fizjoterapeuty i doświadczeń jako mamy dwójki dzieci proszę uwierzcie – ma bardzo duży wpływ na zdrowie zarówno fizyczne jak psychiczne naszego szkraba. Ba!!!! Nie tylko jego – bo naszego też. Naszego czyli rodziców.

W poście TUTAJ mogliście przeczytać o wadach i zaletach spania z dzieckiem. Ale co ciekawe, nie spotkałam jeszcze pary, która zdecydowałaby się na współspanie i nie posiadała jednocześnie łóżeczka dla dziecka. Jeśli ktoś taki jest to niech się podzieli doświadczeniami w komentarzu😊😊😊. Jestem bardzo ciekawa, czy są takie momenty, kiedy tego odrębnego miejsca do spania dla dziecka Wam brakuje.

Ale wracając do brzegu. Poniżej przeczytacie o możliwych opcjach tradycyjnego łóżeczka dla dziecka i standardowo moją opinię jako fizjoterapeutki o każdym z rozwiązań. Jeśli jesteś zainteresowana/y innymi rozwiązaniami to w poście TUTAJ – opisałam alternatywne miejsca do spania dla dziecka.

TRADYCYJNE ŁÓŻECZKO SZCZEBELKOWE

Bezpieczeństwo

Najczęściej wybierane i popularne. Dostępnych modeli zróżnicowanych pod względem koloru materiału i designu jest tak wiele, że każdy znajdzie coś dla siebie. Wybór jest duży, ale najważniejszy aspekt – czy zostało wykonane zgodnie z normą bezpieczeństwa  PN-EN 716-1 oraz z normą PN-EN 1130-1-2001. Kolejna ważna rzecz to czy farby lub lakier (jeśli było malowane) mają specjalny atest bezpieczeństwa od 1 dnia życia dziecka.

Odstępy między szczebelkami

Nie mogą być mniejsze niż 2,5 cm ani większe niż 6 cm. To istotna kwestia bezpieczeństwa. Malutka główka dziecka, nie może się zmieścić między szczebelkami.

Wymiary

Może nie są zbyt istotne z punktu widzenia fizjoterapeutki, ale mają wpływ na długość korzystania z łóżeczka. Im większe tym dłużej dziecko będzie mogło w nim spać. Standardowe wymiary to 120/70 i do takiego łóżeczka łatwiej jest znaleźć odpowiedni materac, bez potrzeby zamawiania go na specjalny wymiar co zdecydowanie podnosi koszty.

Wyjmowane szczebelki

To rozwiązanie jest dobre, jeśli łóżeczko nie ma wyjmowanego boku, a zależy nam na swobodzie dziecka, jeśli będzie już na tyle duże, żeby wychodzić samodzielnie z łóżeczka po przebudzeniu. Co ma też niestety swoje złe strony. Standardowa rodzicielska zagwozdka… i te doświadczenia z porannego czasami „bardzo” zaskakującego „Dzień dobry” pozostawię jednak bez dodatkowego komentarza😊😊😊

Pozwolić na samodzielne wychodzenie po przebudzeniu z łóżeczka, czy pozwolić dziecku na swobodne wyrażanie swojego niezadowolenia w związku z pozostawaniem w nim?

To zależy, jakie macie dzieci i jaką organizację w pokoju dziecka. Jeśli pokój dziecka jest przystosowany do jego bezpiecznej i swobodnej aktywności. Nie ma w nim żadnych niebezpiecznych zabawek, małych przedmiotów i mebli, na które może się samodzielnie wspiąć i z nich spaść to jest to rozwiązanie korzystne. Samodzielność i eksplorowanie otoczenia fantastycznie rozwija samoświadomość, zaufanie do siebie, kreatywność, pewność siebie i stymuluje rozwój ruchowy, a co za tym idzie również rozwój intelektualny.

A co będzie jak nie damy dziecku możliwości samodzielnego opuszczania łóżeczka?

Wasz maluch na pewno głośno zakomunikuje, że już wstał. Przywoła Was do siebie z całą determinacją. To daje Wam dużo możliwości na rozpoczęcie DOBRZE dnia Waszej pociechy (buziakiem, przytuleniem, ciepłym słowem). Wyjmujecie go z łóżeczka, lub pokazujecie jak może zrobić to samodzielnie (wyjmując szczebelki lub obniżając barierkę). Samodzielność jednak obarczona jest pewnym ryzykiem. Szczególnie trzeba uważać na dość powszechne pomysły dzieci typu: Czy ten zielony klocek zmieści mi się w nosie? Czy dam radę wejść na ten parapet? Czy ta wsuwka do włosów mamy, która spadła w nocy na dywan jest dobra na pierwsze śniadanie? Ja raczej nie pozwoliłabym na samodzielne opuszczanie łóżeczka mojemu dziecku jeśli pokój, w którym śpi nie jest całkowicie dla niego bezpieczny , w sytuacji gdy dziecko pozostaje w nim samo. Może się przecież zdarzyć , że nie zauważymy,  że dziecko już wstało. Na pewno poranna samodzielność dziecka nie jest dobrym pomysłem dla przewrażliwionych rodziców. Wymaga żelaznej konsekwencji w zachowaniu porządku w pokoju dziecka. Wiecie… te powracające pytania… wczoraj w samochodziku, który składałem z synem nie brakowało żadnego klocka, a teraz gdzieś zapodziało się jedno kółko, albo co gorsza bateria od klaksonu zginęła. I teraz czy wpadła gdzieś pod szafę i kiedyś się pewnie znajdzie, czy już przechodzi nieskuteczny proces trawienia w żołądku dziecka. Także samodzielność jest rekomendowana dla rodziców o mocnych nerwach i którzy nie mają nic przeciwko eksploracji pieluchy w poszukiwaniu brakujących części zabawek☹☹☹.

Nakładka na barierkę

Zabezpieczająca przed obgryzaniem przez malucha, który już samodzielnie się pionizuje i testuje białe swędzące „perełki” z upodobaniem na barierce. Nakładki są wykonane zazwyczaj z twardszego odpornego przeźroczystego silikonu – warto sprawdzić też ten element czy ma atest bezpieczeństwa.

Regulacja poziomu dna łóżeczka

Bardzo dobre rozwiązanie z punktu widzenia kręgosłupa rodziców. Im niższy poziom tym większe obciążenie dla naszych pleców i tym większe siły na niego działają, bo dziecko rośnie i jest coraz cięższe. Z najniższego poziomu trudniej jest nam podnieść malucha, bo działamy na długiej dźwigni z pozycji wyprostnej i dodatkowo w skręcie, co bardzo niekorzystnie oddziałuje na nasz kręgosłup. Na takie szczegóły jak podnoszenie dziecka z różnych płaszczyzn warto zwrócić uwagę. Dobra technika wyeliminuje zagrożenia przeciążeń kręgosłupa. A w ciągu dnia może się zdarzyć, że to ćwiczenie łóżeczkowe możesz nawet wykonasz kilkadziesiąt razy. Tak więc regulacja jest świetnym rozwiązaniem! Zarówno dla bezpieczeństwa dziecka, jak i dla wygody i zdrowia rodzica!

Kółka – mobilność

Rewelacyjne rozwiązanie. Kółka są super, bo ułatwiają mobilność mebla – co jest istotne, pod warunkiem,  że są blokowalne, bo jednak stabilność to bezpieczeństwo. Szerzej o mobilności oraz gdzie powinno stać łóżeczko z punktu widzenia fizjoterapeuty pisałam w poście TUTAJ. Zajrzyjcie tam, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście – to bardzo ważna sprawa. Mogę się założyć, że zaskoczę Was tematem i otworzę oczy na wiele spraw

Szuflada

Jak jest to super bo każde dodatkowe miejsce do przechowywania jest ekstra, szczególnie przy maluchu. Trzeba tylko zadbać o zabezpieczenie przed przycięciem małych rączek. Gdy tylko krasnal zacznie czworakować (albo i wcześniej) zacznie eksplorować otoczenie z niepohamowanym zapałem, które Was nie raz nie dwa zaskoczy! O szufladzie i jej kreatywnych możliwościach przeczytacie TUTAJ. Zapraszam – zajrzyjcie koniecznie!

Komoda

Niektóre łóżeczka są nie tylko miejscem do spania, ale spełniają wiele dodatkowych funkcji. Mają wbudowaną komodę, przewijak, a nawet wanienkę. Niektóre są nawet placami zabaw. Jeśli zależy Ci na dodatkowych funkcjach, to pamiętaj tylko, że to ogranicza możliwość wędrowania łóżeczka po pokoju czy mieszkaniu. Ale jeśli uważasz, że są ci niezbędne – to śmiało – wszystko jest dla ludzi. Jednak pod warunkiem, że przeanalizujemy względy bezpieczeństwa i łóżeczko nie będzie li tylko ładnie wyglądającym gadżetem niewygodnym dla rodziców i stanowiącym zagrożenie dla zdrowia i życia dziecka.

Funkcje dodatkowe typu plac zabaw

Ja jestem zdania, że łóżko ma służyć do spania. Szczególnie jest to istotne u dzieci, u których dopiero chcemy wykształcić nawyk samodzielnego zasypiania oraz u tych, które mają problem z wyciszeniem się. Wyjście z trybu zabawy i wejście w tryb odpoczynku i snu jest zawsze wyzwaniem dla rodziców. Nie korzystałam z takiego łóżeczka typu „plac zabaw”, ale są za mną przebogate☹ doświadczenia wyciągania syna z placu zabaw. Niestety jakoś nigdy mu się nie zdarzyło tam zasnąć (bu hahhhahhahah). Odsyłam Was do postu o alternatywnych miejscach do spania dla dzieci – tam szerzej opowiadam o tym temacie.

Łóżeczko rosnące z dzieckiem

Fajna opcja dla rodziców myślących przyszłościowo i mających wizję jak pokój będzie wyglądał za 3-5 lat. Jeden bok łóżeczka jest zdejmowany i powstaje mała kanapa, która może służyć w ciągu dnia do zabawy i super fajnie wygląda. Takie łózka są zazwyczaj większe niż standardowe 120/60, bo muszą z założenia pomieścić starsze dzieci do ok 5 roku życia. Są też takie, które się rozsuwają do prawie dorosłych rozmiarów. IKEA przoduje w rozwiązaniach tego typu.

Mój Królewicz, miał właśnie takie łóżko. Nie było jednak ono pierwszym łóżeczkiem, tylko drugim gdy wyrósł ze standardowego łóżeczka szczebelkowego. Nigdy nie wykorzystaliśmy tej funkcji rozsuwania łóżka do długości 200 cm, bo „po drodze” urodziło się kilka innych pomysłów na aranżację przestrzeni. W międzyczasie urodziła się też Księżniczka, co jak pewnie się domyślacie całkowicie wywróciło mi koncepcję przestrzenną. Chcę Wam powiedzieć, że czasami nie warto myśleć na zapas i skupić się na Waszych bieżących potrzebach. Plany sobie, a życie sobie.

Materac

Jedna z najważniejszych rzeczy przy wyborze łóżeczka. Jest na tyle istotna, że zasługuje na odrębny post. Znajdziecie go TUTAJ wraz z niespodzianką do pobrania!

Na dzisiaj to wszystko. Na pewno zauważyliście brak wielu akcesoriów łóżeczkowych w tym zestawieniu. To też temat na kolejny post, a wierzcie mi fizjoterapeuci mają wiele do powiedzenia na temat gadżetów łóżeczkowych!

PIERWSZE ŁÓŻECZKO – CHECK LIST – DO POBRANIA W PDF

Na co zwrócić uwagę przy wyborze łóżeczka? Przygotowałam dla Was specjalną check listę, którą możecie zabrać ze sobą do sklepu, odhaczać kolejne elementy, które wybraliście jako ważne dla Was. Ja uwielbiam takie listy! Mam nadzieję, że przyda się Wam nie tylko w łóżeczkowych zmaganiach, ale także w wielu innych. Tak więc poniżej do pobrania i wydrukowania check lista do sklepu. Mam nadzieję, że podzielicie się tym pomysłem z koleżanką/kolegą – wyślijcie link! Niech też skorzysta! Szerzmy wspólnie dobrą wiedzę medyczną i fizjoterapeutyczną dla dobra naszych dzieci!

Do zobaczenia

Ewa